شرکت ویترا در اواخر دهه ۱۹۵۰ برای اولین بار آثار چارلز و ری ایمز را به بازار اروپا معرفی کرد و این همکاری منجر به شکل‌گیری درک جدید ویترا از طراحی شد. روش ایمزها که شامل کشف نیازهای واقعی و یافتن راه‌حل‌ها از طریق فرآیند آزمون و خطا بود، آثار آنها را از طراحی‌هایی که تنها بر فرم‌های جدید و روندهای موقتی متمرکز بودند متمایز می‌کرد. تأکید بر ماندگاری و پایداری به محور اصلی رویکرد ویترا تبدیل شد. در اواخر دهه ۱۹۸۰، موزه طراحی ویترا بخش مهمی از اموال سه‌بعدی دفتر ایمز را شامل نمونه‌های اولیه، ابزارها و آزمایش‌ها به دست آورد. این اشیاء اکنون در ویترای شائودپات واقع در آلمان به نمایش گذاشته شده‌اند.

کالکشن طرح های ایمز

پس از درگذشت ری ایمز در سال ۱۹۸۸، آرشیو دفتر به مؤسسات آموزشی منتقل شد و موزه طراحی ویترا بخش عمده‌ای از آرشیو سه‌بعدی را به دست آورد. دختر چارلز ایمز، لوسیا ایمز، این تصمیم را تأیید کرد و معتقد بود که موزه طراحی ویترا خانه مناسبی برای این مجموعه است.

رولف فهلبام که اولین بار به عنوان مترجم برای والدینش، بنیان‌گذاران ویترا، با دنیای طراحی آشنا شد، پس از به دست گرفتن شرکت با برادرش در سال ۱۹۷۷ علاقه شدیدی به طراحی پیدا کرد. او معتقد است که مهم‌ترین درس ایمزها این است که طراحی‌های ماندگار نتیجه یک فرآیند طولانی آزمون و خطا هستند.

طراحی با رویکردی سیستماتیک

چارلز و ری ایمز که فناوری‌های نوآورانه را بررسی کرده و راه‌حل‌های موفق در سایر صنایع را به طراحی مبلمان منتقل کردند، تأکید بر فهم مشکل به جای تمرکز بر فرم داشتند. طراحی‌های آنها، مانند صندلی‌های ایمز، نتیجه این رویکرد سیستماتیک هستند.

اگرچه برخی از طراحی‌های ایمز موفق نبودند، مانند مبل سیمی و صندلی چوب لایه‌ای سه‌پایه، اما تعهد ایمزها به ارائه راه‌حل‌های خوب و بهبود مداوم در کارهایشان مشهود است.

اهمیت مداوم طراحی‌های ایمز در پیروی از اصول طراحی مدرن نهفته است: آشکارسازی ساختار، استفاده از فناوری برای ارائه زیبایی و راحتی برای بسیاری و اجتناب از تزئینات. مجموعه ایمز همچنان یک منبع مرجع مهم برای ویترا است و به شرکت یادآوری می‌کند که طراحی مرتبط نتیجه یک فرآیند کند و طاقت‌فرسا است که شامل اشتباهات جالب نیز می‌شود.